Winter 2022 aansluitingen Alumni profiel
door Janet Howell '78
Er zijn een aantal van ons die hardop zouden hebben gelachen als ze op de middelbare school hadden gezegd dat we op een dag zouden terugkeren naar HC, en ik ben een van die mensen. Ik vond het heerlijk om student te zijn aan HC, maar ik hield ook van de gedachte aan op cultureel avontuur gaan, om veel nieuwe mensen te ontmoeten, en om een klimaat te kiezen om in te leven... wat zeker nooit het arctische Michigan zou zijn. Tim voelde ongeveer hetzelfde. Tim en ik ontmoetten elkaar tijdens een van de weinige (toenmalige) interculturele ervaringen van Calvin University, Appalachia.
Nadat we waren afgestudeerd aan Calvin, landden we in West Palm Beach, Florida. Ik gaf Engelse les aan middelbare scholieren en middelbare scholieren, en Tim gaf les aan basisschoolleerlingen en coachte op de middelbare school. Dit was het tijdperk van de tijdschriften en ik eiste ze van al mijn studenten. Elk weekend ging ik naar huis met een enorme doos dagboeken, maar die dagboeken hielpen me om zie mijn studenten meer holistisch en hielp mijn studenten om zich emotioneel open te stellen. Bonus: ik kon ze op het strand lezen en beantwoorden. Tim bracht intussen weekenden door in Florida om lessen te volgen, waar hij werkte aan zijn Master's Degree in Administration. Tim heeft altijd van kinderen gehouden en van lesgeven, maar hij wilde ook leiding geven, beleid beïnvloeden en een verschil maken op een ander niveau.
Toevallig waren we een week in Nederland voor zomervakantie, en ik kwam langs op school om hallo te zeggen tegen een van mijn favoriete leraren op HCHS, meneer Dan VanderArk, die sindsdien het hoofd van de middelbare school was geworden. Dan zei dat hij net de avond ervoor had vernomen dat een van de leraren Engels zou vertrekken. Misschien heb ik interesse in haar functie? Maar ze hadden ook behoefte aan een parttime vrouwelijke begeleider (de andere begeleiders waren toen nog mannen). Zou ik bereid zijn om een graad in counseling af te ronden? (Ik had een minor in psychologie.) Het schoolbestuur kwam die avond bijeen, en als ik geïnteresseerd was, zou hij me diezelfde avond nog willen interviewen. Tim en ik hebben hier veel voor gebeden in de paar uur die we hadden, en God weefde veel losse eindjes aan elkaar en in het tapijt van ons leven die dag. Het was duidelijk dat hij me had voorbereid op deze functie, en we waren allebei verheugd om dichter bij onze familie te zijn. We hadden ze gemist, en misschien zelfs de bladeren en de sneeuw een beetje.
"HC heeft de basis gelegd voor onze dochters om diep na te denken over veel zaken, om zich te bekommeren om specifieke zaken die hun hart raakten, en om iets aan die zaken te doen.
Niet lang daarna stichtten we een gezin. Ik stopte met het geven van Engelse les, maar werd aangemoedigd om mijn adviesfunctie op parttime basis voort te zetten. Dit werkte heel goed voor ons gezin, en naarmate onze dochters ouder werden, namen mijn counselinguren toe. Ik heb genoten van het werken met zo'n toegewijd personeel, en enorme vreugde en betekenis gevonden in mijn werk met studenten en in mijn relaties met hen.
Het is niet altijd gemakkelijk om het kind te zijn van een staflid van de middelbare school, en ik zal niet vergeten dat een van onze dochters zich inschreef voor een afspraak met mij op de middelbare school (en ik was niet eens haar toegewezen begeleider). Ze vertelde me eerlijk dat ze vond dat ik aan het eind van de schooldag mijn luistervaardigheid had opgebruikt, en ze had een aantal punten op haar agenda waarover ze wilde praten. Nou oké.
Toch was het een feest om samen aan de eettafel te kunnen praten over HC-evenementen en kapellen. Soms waren onze perspectieven op sprekers of gebeurtenissen anders, en dat leidden tot diepere gesprekken en leerden elkaar beter kennen. We hebben nooit gezegd: "Je school rust je geest uit en voedt je hart om de wereld te transformeren voor Jezus Christus", maar dit was inherent aan onze discussies. HC heeft de basis gelegd voor onze dochters om diep na te denken over veel zaken, om zich te bekommeren om specifieke zaken die hun hart raakten, en om iets aan die zaken te doen.
Ik heb altijd genoten van mijn functie bij HCHS, en toen ik de toegewezen counselor werd van alle internationale studenten, was ik erg enthousiast. Een van onze dochters had als tweedejaarsstudent een semester in het buitenland bij een ander gezin gewoond, en ik begreep een aantal van de problemen die zich kunnen voordoen, zowel op educatief als persoonlijk vlak. We zijn International Club begonnen als een manier voor Amerikaanse en internationale studenten om zich te mengen, elkaar te leren kennen en gewoon plezier te hebben. Er zijn jaren geweest dat Amerikaanse studenten de internationale studenten echt omarmden, naar International Club kwamen, weekendactiviteiten voor de groep bedachten, opzettelijk samen rondhingen. Sommige studenten hebben echte vriendschappen gesloten en bezochten hun vrienden thuis in hun land. Wat een fantastische kansen voor onze Amerikaanse studenten! Deze studenten zijn zo'n geschenk aan onze gemeenschap. We kunnen zoveel van ze leren.
Ik bracht Thanksgiving-week van 2020 door in het ziekenhuis, niet precies wetend wat er met me aan de hand was, maar plotseling begreep ik dat mijn lichaam vol kanker zat, niet de grote tumorsoort kanker, maar, zoals mijn oncoloog uitlegde, de gemorste zak rijst soort kanker, en het was terminaal. Ik realiseerde me ook niet dat mijn familie, allemaal bij elkaar, niet geloofde dat ik lang genoeg zou leven om naar huis te komen. Er waren zoveel dingen mis, zoveel dingen die fout kunnen gaan. Ze waren bang en vanwege COVID konden ze niet bij mij zijn, zelfs Tim niet.
Op 6 december 2020 kreeg ik formeel de diagnose eierstokkanker in een vergevorderd stadium. Mijn oncoloog gaf me twee opties: (1) Begin met de behandeling, waaronder chemotherapie, en zou mijn leven met misschien maanden, misschien jaren kunnen verlengen als mijn lichaam reageerde op de chemo en een mogelijke operatie die al dan niet zou volgen of (2 ) Laat mijn buikholte, die zich zou blijven vullen met kankervocht, van tijd tot tijd leeglopen om troost te bieden tot de dood, wat in maanden zou kunnen gebeuren.
Omdat ik eerder had gelezen Sterfelijk zijn, Ik was erg gevoelig voor de kwestie van kwaliteit van leven en had een sterke voorkeur voor de tweede optie. Na diepgaande discussies met familie en met GodIk koos echter voor de eerste optie. Mijn oncoloog wees er snel op dat mijn kanker niet zou worden uitgewist; het zou terugkeren, maar voor nu hadden we een aanvalsplan.
"Het leven is kort, de dood kan onverwacht zijn en God kan elk moment van je leven gebruiken om impact te maken, ongeacht je leeftijd.
Ik weet niet zeker wanneer ik aan de dood begon te denken, maar ik weet wel dat het bijna-dood-auto-ongeluk van mijn moeder toen ik in de zesde klas zat een grote impact op me had. Maanden na het ongeluk en toen ze hersteld was van haar verwondingen, hoorden we dat onze moeder de dokters vóór de operatie had verteld: 'Het is oké als ik dood ga; Ik ben klaar om mijn Verlosser te ontmoeten. '
Niet lang daarna las ik een boek dat een sterke invloed op mijn leven had, 18, geen tijd te verliezen, het waargebeurde verhaal van Kathi, een tiener die omkwam bij een auto-ongeluk, geschreven door haar moeder, Margaret Johnson. De thema's die me al bijna 50 jaar zijn bijgebleven, zijn dat het leven kort is, de dood onverwacht kan zijn en dat God elk moment van je leven om impact te maken, ongeacht je leeftijd. Onbevreesdheid voor Jezus. Dat was mijn afhaalmaaltijd. En dat was misschien ook toen ik begon meer met God praten over zijn plan voor mijn leven en mijn dood. In tegenstelling tot degenen die zich nooit kunnen voorstellen dat vandaag hun laatste dag op aarde zou kunnen zijn, heb ik altijd behoorlijk aan de dood gedacht.
Hoe te sterven, hoe te leven, voor wie te leven ... dit zijn thema's die mijn leraren bij HCHS hebben onderzocht door middel van verhalen, kapellen en toegewezen boeken, waaronder De kracht en de heerlijkheid. Wie kan de whiskypriester vergeten en zijn strijd met zijn eigen zonde en toch zijn verlangen om de Heer te dienen? Dit waren geen discussies vol met antwoorden op koekjes. In mijn onvolwassenheid 'groeiden ze me op', hielpen ze me een meer bedachtzame houding te ontwikkelen.
Hoe mijn lichaam op chemotherapie heeft gereageerd, heeft mijn chirurgen en artsen met ontzag vervuld. Na negen sessies chemotherapie, een grote operatie en een paar kleine operaties, het gaat goed met mij. Ik heb goede dagen en ik heb zware dagen, omdat mijn incisies van een recente operatie nog steeds aan het genezen zijn.
De huidige stap in het plan is een regime van parp-remmers, die ik voor twee jaar ga volgen. Tot nu toe zijn de enige bijwerkingen extreme vermoeidheid (deze vroege vogel slaapt nu ruim na het eerste uur!) en misselijkheid.
Hoe leven we ondertussen? Tim en ik hebben het advies gekregen om leef het leven ten volle en profiteer van kansen die op ons pad komen.
Voor mij betekent het leven ten volle leven aandacht besteden aan de details en God erin zien: de dozen Kleenex die worden afgeleverd op het moment dat we ontdekken dat we geen tissues meer hebben (en we huilen veel...maar we lachen ook veel), de manier waarop de zon wordt gefilterd door gouden bladeren, precies de juiste melodie om adresseren emoties die wild weergalmen, het perfecte kopje thee gedeeld met een vriend. Voor mij betekende het ook leren overgeven. Na al die jaren leer ik nog steeds dat het Gods plan is, niet het mijne. Mijn rol is om hem te vertrouwen.
"Hoe te sterven, hoe te leven, voor wie te leven... deze thema's die mijn leraren bij HCHS verkenden door middel van verhalen, kapellen, boeken... "hij groeide op", hielpen me een meer bedachtzame houding te ontwikkelen.
Tim en ik gingen onlangs op een riviercruise, iets wat we wilden doen toen we "met pensioen gingen", wat een jaar geleden voelde alsof het over vijf jaar zou zijn. Hoewel er misschien nog meer avonturen in het verschiet liggen, zijn we in ons hart allebei echte huisgenoten, die zich verheugen in de manier waarop God niet alleen voor ons zorgt via onze gemeenschap, maar ons ook vreugde schenkt door ons gezin uit te breiden. We zijn zojuist gezegend met een tweeling, waardoor het totaal van het kleinkind op drie komt, met één op komst! We helpen nu zoveel mogelijk, wat van mijn kant misschien minder is dan het had kunnen zijn, maar aan de andere kant zoveel meer dan ik zou kunnen vragen of bedenken. O, de goedheid van God!
Uiteraard heb ik geen idee wanneer de dood voor mij zou stoppen (met een knipoog naar Emily Dickinson hier), maar ik weet dat, samen met de poëzie die op de een of andere manier in mijn geest sijpelde, die bijbelverzen die ik uit mijn hoofd leerde toen ik student was in Holland komt Christen op krachtige wijze terug, en ik klamp me daaraan vast: De HERE zelf gaat voor u uit en zal met u zijn; hij zal je nooit in de steek laten en je nooit in de steek laten.” Deuteronomium 31:8 en “Heb ik u niet geboden? Wees sterk en moedig. Wees niet bang; wees niet ontmoedigd, want de Heer, uw God, zal met u zijn, waar u ook gaat.” Jozua 1:9
